In den beginne ...

Misschien vergis ik me, want zoals u weet is ons geheugen niet zo heel betrouwbaar,maar ik denk zo nu en dan gevoelens te herkennen die ik 42 jaar geleden ook had.

Toen was ik, samen met Jos Sleijpen, net gestart met onze eerstelijnspraktijk.
Dat was in 1980 in Tilburg en onze praktijk heette “S.P.E.L.”.
Dit stond en staat nog steeds voor: Samenwerking Psychologen Eerste Lijn.
Wij waren destijds de eerste ‘eerstelijnspsychologen’ in Nederland en
simultaan met ons startte Jan Derksen in Wijchen.
Nog steeds vindt men overal in den lande “SPEL”-vestigingen, die echter niks
meer met ons te maken hebben.
Het klinkt natuurlijk heel vernieuwend en dat was het in feite ook, maar deze
nieuwe loot aan de therapeutische stam is eigenlijk ontstaan door een gebrek
aan arbeidsperspectief.
Eind jaren zeventig was het vrijwel onmogelijk om als pas afgestudeerd
psycholoog een baan te vinden, zelfs als je kon bogen op een stage van twee
in plaats van één jaar.

Daarom besloten we destijds om dan maar zelf onze eerstelijnspraktijk op te
richten. We kregen daarbij de helpende hand aangereikt in de vorm van een
DACW-subsidie die ons dan tegelijkertijd uit de bijstand zou houden.
Deze bedroeg fl. 40.000 voor ons tweeën, voor salariskosten.
Omdat de Tilburgse huisartsen vrijwel allemaal verwezen naar de RIAGG,
kozen wij ervoor onze vleugels uit te slaan in de dorpen rondom Tilburg:
Oisterwijk, Hilvarenbeek, Berkel-Enschot, Haaren, Udenhout en Moergestel.
Daar huurden we ruimte of we zaten in de praktijkruimte van een van de
huisartsen als die vrij was.
Het enthousiasme, de twijfel en de onzekerheid van toen herken ik nu weer:
Je wil graag iets nieuws opzetten (nu is dat Online Therapie Tyndall) maar je
kunt de cliënten of patiënten niet naar binnen trekken. Je bent afhankelijk van
de ontvangst van de folders (toen) en het gelezen worden van de website (nu).

Ik herinner me nog goed dat de eerste verwijzingen in 1980 vaak ‘hopeloze’
gevallen waren. De huisartsen zagen mensen vaak week in week eind op hun
spreekuur verschijnen , meestal op vrijdagmiddag voor een ‘weekend-check’. .
Vaak hadden die al allerlei specialisten bezocht zonder dat er iets uitkwam.
Nou, wat is er dan leuker voor zo’n huisarts dan om die jonge
psychologenhonden daar maar eens hun tanden op te laten stukbijten.
En … omdat we in ongeveer een kwart van de gevallen daar ook nog eens
succesvol in waren, kregen we ook de meer kansrijke patiënten.
Om voor onze gesprekken betaald te kunnen krijgen, hadden we er toen voor
kunnen kiezen om via de zogenaamde ‘verlengde-arm-constructie’ te werken.
Dan zouden we in naam van een psychiater moeten werken die vervolgens
zelf declareerde en ons daar een percentage van betaalde.
Wij kozen er echter voor om mensen een “eigen bijdrage” per sessie te laten
betalen die afhankelijk was van hun netto inkomen per maand.
Onlangs vond ik bij het opruimen onze allereerste lijst terug.
Die wil ik jullie niet onthouden, omdat hij ook wel een beetje aandoenlijk is.
Als mensen bang waren dat ze de eigen bijdrage niet konden betalen, zeiden
we altijd dat ze naar ons toekwamen om van een probleem af te komen en
niet om er een (financieel) probleem bij te krijgen.
Onze bedragen waren dus voor iedere beurs, ook voor de bijstandsmoeder
met drie kinderen en een hond in een achterbuurt, want achterstandswijken
hadden we toen nog niet.
Nou, hier komen de bedragen. Let op, ze zijn in guldens.
Netto per maand: Eigen bijdrage:

>  900 - 2,50
    900 - 1100    10,-
  1100 - 1300    20,-
  1300 - 1500    25,-
  1500 - 1700    30,-
  1700 - 2000    40,-
  2000 - 2400    50,-
  2400 - 2700    60,-
  2700 - 3000    70,-
<3000               80,-

Nu, in 2022 is de psychotherapeutische zorg voor iedereen toegankelijk.
Ook wanneer we te maken hebben met Online Psychotherapie.
De enige voorwaarde is dat die wordt uitgevoerd door een BIG-geregistreerde
psychotherapeut. Een hele verbetering, dunkt me.