Rare jongens die narcisten (2)

In mijn vorige blog – rare jongens die narcisten – heb ik het gehad over
narcisme in het algemeen en zijn relatie tot het versturen van dickpics en
andere vormen van exhibitionisme.
Dit keer wil ik wat meer ingaan op het begrip ‘primair narcisme’.

Dit primaire narcisme schuilt in iedere baby. Op zo’n jonge leeftijd waant dit
jonge mensje zich nog één met de moeder, die hem voedt en verzorgt.
En die moederborst moet er altijd zijn wanneer de baby dat wil, zo lang hij die
wil én met de intensiteit die hij wil. Maar dat niet alleen. Zij moet er ook al zijn
voor dat de baby in de gaten heeft dat hij honger heeft. Anders wordt hem al
tekort gedaan. Wanneer nu de borst ontbreekt wanneer hij dat wil, wordt de
baby gefrustreerd en treedt er een narcistische krenking op.
Dit is voor ieder van ons de eerste frustratie waar we mee te maken krijgen.

De mate van frustratie hangt af van de duur of intensiteit van het gemis van de
tiet.
Zo’n baby heeft een heel diffuus ‘besef’ of gevoel recht te hebben op alles wat
nodig is om te overleven. En dit is nu het primaire narcisme.
Maar die moederborst is er natuurlijk niet altijd wanneer onze baby haar wil of
zo lang hij wil. En zo leren we, al op jonge leeftijd, langzaam maar zeker om te
gaan met frustraties.
Maar, bij de primaire narcisten werkt dit leerproces niet zo. Die blijven zich
tekort gedaan voelen en zeer onheus bejegend. Zij hebben immers recht op
alles, altijd en overal.
Wanneer deze frustraties en teleurstellingen nu maar lang genoeg duren, dan
ontstaat er wat wij in analytische termen de ‘narcistische woede’ noemen.
Deze kan buitengewone proporties aannemen en bijvoorbeeld leiden tot een
crime passionnel. In blinde woede wordt iemand gedood (niet vermoord, want daar zou voorbedachte rade voor nodig zijn) omdat zij of hij de dader enorm tekort heeft gedaan.

In mijn vorige blog noemde ik Trump de wereldkampioen onder de narcisten
van de eenentwintigste eeuw. Daar moet ik nu helaas al op terugkomen.
Op 24 februari 2022 zagen we de narcistische woede van Vladimir Poetin
volledig tot ontploffing komen toen hij Ukraïne binnenviel.
Ruim eenendertig jaar daarvoor, in december 1991, was de Sovjet-Unie
opgehouden te bestaan toen ook Wit-Rusland en Ukraïne zich afscheidden.
Poetins moederborst, moedertje Rusland, was in minder dan twee jaar
gemarginaliseerd toen 14 van de 15 Sovjetrepublieken zich hadden
afgescheiden.

Alleen een terugkeer naar de oude status lijkt deze narcistische krenking voor
hem te kunnen tenietdoen.
Dit impliceert dat we ons geen enkele illusie hoeven te maken over welke
onderhandelingspoging dan ook. Wat Poetin nu met en in Ukraïne doet heeft
dan ook niets te maken met een crime passionnel, maar is een regelrechte
poging tot moord. Een moord die hij jarenlang heeft voorbereid.
Iemand die zich zo zeer gekrenkt voelt dat hij bereid is te moorden, zal zijn
kalasjnikov niet inleveren als je hem in ruil daarvoor een mattenklopper biedt
om de ander een flink pak voor zijn broek te geven.
Ik vrees dan ook dat alleen brute kracht hem kan stoppen want niets en
niemand zal hem tot bezinning kunnen brengen.